Ik sta op een podium in Zevenaar. In een gemoderniseerd buurtcentrum. Zweet loopt in straaltjes langs de achterkant van mijn benen.

Dat komt niet alleen door de warmte van de theaterlampen. Het heeft ook te maken met mijn gedachten. Over de bescheiden reactie van het publiek.

Oh zeker, er komt een lach-achtig geluid uit de zaal op de juiste momenten. Maar verder is het zo stil.

En dan betrap ik mezelf erop dat ik me in wil houden aan de ene kant. En heel veel energie ga ‘pompen’ aan de andere kant, oftewel heel erg mijn best ga lopen doen in de hoop dat er luider gereageerd wordt. Daar krijgt een mens het bloedheet van.

Bij een grap over Geert Wilders denk ik: ‘Laat ik dat hier maar niet doen, want dat is wel een heel politiek grapje.’

HO! STOP! HALT!

Wat ben je nou aan het doen Marleen? Zit jij hier nou bij voorbaat al je keutel in te houden, nog voordat je ‘m in kunt trekken? Nee, nee, nee! Niet doen hoor!

En ik weet de knop te vinden om weer voluit te gaan. Door de twijfel heen.

 

Huh?

De organisatrice komt na afloop naar me toe: ‘Dat was hard werken, hè?’ Dat had ze verdraaid goed gezien. ‘Ja, dit is soms een stugge zaal. Maar ik heb enorm genoten!’. Huh? Oh! Wat fijn!

Ik pak mijn spullen in om naar huis te gaan. In de hal kom ik haar weer tegen: ‘Ik hoor dat ze het een mooie voorstelling vonden! Ze hebben vooral aandachtig geluisterd. Herkenbare onderwerpen die je aanroert. En gedurfd!’

En dan ben ik zo blij dat ik mijn keutel niet heb ingetrokken. Dat ik weet: ik moet er gewoon vól voor gaan. Als ík er al niet voor ga, hoe kan het publiek dat dan doen?

 

Dierenkeutels

Daarom ben ik zo blij dat ik maandag het Dierenpark Amersfoort heb gebeld met de vraag of ik daar mocht filmen. En potsieflotsie: dat mocht!

Want ik had een supergaaf plan om een video te maken voor mijn cabaret-event ‘Laat de podiumtijger in je los!’. En daarvoor moest ik natuurlijk in een dierentuin zijn.

En wederom had ik de neiging om mijn keutel in te trekken toen ik met een camera op mijn neus voor de olifanten stond met een portie ongewild publiek van kinderen, ouders en Zonnebloem-senioren. En ook toen we die tijger maar niet konden vinden en weet ik veel hoeveel rondjes om het verblijf liepen om ‘m te spotten.

Want alles voor de goede zaak, en dat is natuurlijk mijn nieuwe cabaret-event ‘Laat de podiumtijger in je los!’.

Heb jij je kaartje al gekocht? Het wordt echt een supergave avond vol inspiratie over spreken met humor, kennis & inzichten over een bloody goeie presentatie en je gaat ook op zoek naar het verhaal dat uit jouw tenen wil komen. Oh ja, en je oefent alvast met humortools, want luchtig moet.

 

Bang dat je geen podiumtijger in je hebt?

En misschien ben je nog een beetje bang voor die podiumtijger in je, denk je: ‘Ja, maar héb ik die wel?’. Als jij iets voelt kriebelen omdat je het podium op zou willen met jouw verhaal, dan is dat ‘m. Dat is een tijgernageltje dat aarzelend krabbelt aan de muur van angst die je om ‘m heen hebt getrokken.

Want ja, het is best wel een ding om dat podium op te gaan. Net als jij vind ik dat bij tijd en wijle óók nog een ding. Maar als jij nu al je keutel intrekt, dan mis je ook de zindering van het podium. En die is te gek!

Zet je eerste tijgerpoot richting het podium en kom dinsdagavond 15 oktober van 19:30 tot 22:30 naar theater De Berenkuil in Utrecht.

 

Hoei! Vertel me meer over dat cabaret-event, Marleen!

 

En of het gelukt is om die tijger te spotten? Dat zie je hier:

 

Ik zeg: trek je keutel niet in, maar ga er voor! Wat dat voor jou ook moge zijn vandaag!

 

Hartelijke groeten,

 

Marleen

Wil je meer van dit soort verhalen en tips over spreken vanuit je tenen, mét humor in je inbox? Meld je aan voor Marleens Magazine. Sgratis. Sleuk.