Ik wil altijd te veel op een dag. Is het optimisme, enthousiasme, zelfoverschatting? Slecht kunnen plannen, langzaam zijn of puur gebrek aan realisme? Ik denk een combinatie van allemaal.
Het effect is in elk geval dat ik een onbevredigend gevoel overhoud. Er ligt altijd nog wat. En dat ik soms langer werk dan ik zou willen.
Ik heb me daar inmiddels bij neergelegd. Of om het een beetje grof te zeggen; zolang je nog een to-dolist hebt, ben je nog niet dood. Het is dus eigenlijk een teken van leven, van kerngezond zijn, van lekker bezig zijn. En die kloof tussen wens en werkelijkheid, ach, die kun je met een beetje mindsetverandering wel dichten.
Dit überoptimisme heb ik eigenlijk ook als ik een workshop geef, of een cabaret-event, of een voorstelling. En toch is er een groot verschil: ik weet dan wél goed binnen de tijd te blijven, ook al valt er nog van alles te zeggen. Dan vind ik het makkelijker om keuzes te maken, om te denken: en nu is het klaar.
Ik denk omdat ik me bewust ben van het feit dat ik dan niet mijn eigen tijd verknoei, maar die van het publiek erbij. En dat vind ik best aso, om jouw tijd te verdoen.
Jammergenoeg zie ik veel sprekers die daar niet zo’n probleem mee hebben. Van die sprekers bij wie ik na een paar minuten al op m’n klompen aanvoel: die gaat het nevernooitniet redden binnen de tijd. Het is een combi van optimisme, enthousiasme, zelfoverschatting. Slecht kunnen plannen, langzaam zijn en puur gebrek aan realisme.
En waar ik het bij mijn eigen werkdagen niet zo erg vind, omdat we alleen af en toe ietsje later eten, heb ik er een godsgruwelijke hekel aan als sprekers het doen. Je zit aan mijn tijd! En die van de andere toehoorders!
Hoe het komt? 9 van de 10 keer is het een gebrek aan voorbereiding, heeft zo’n spreker onvoldoende nagedacht over de kern van zijn verhaal, denkt ie: ‘Het zit allemaal in mijn hoofd’. Uiteraard, maar ik weet niet hoe het met jouw hoofd zit: mijn hoofd is nogal een drukke, chaotische toestand met weet ik veel hoeveel zijpaden en leuke uitstapjes. Dat hoofd moet ik niet zomaar op het podium neerzetten. Daar moet ik van tevoren wat orde in aanbrengen.
Het jammere van zo’n verhaal dat veel te lang is voor de tijd, is dat het publiek niet volledig krijgt wat het wil, namelijk een krachtig en afgerond verhaal. Soms is iemand net met de inleiding klaar en moet dan al bijna stoppen. Echt zo zonde!
Nou hoop ik dat jij inmiddels al een beetje beter weet, aangezien je mij volgt. Toch blijft het best een moeilijk ding: binnen de tijd blijven.
Om je daarbij te helpen heb ik er mijn laatste video over gemaakt.
Wil je meer van dit soort verhalen, video’s en tips over spreken vanuit je tenen, mét humor in je inbox? Meld je aan voor Marleens Magazine. Sgratis. Sleuk.